نوع مقاله : علمی - پژوهشی
نویسندگان
1 دانشگاه آزاد اسلامی
2 دانشگاه علوم بهزیستی و توانبخشی
3 دانشگاه علامه طباطبائی
چکیده
پژوهش حاضر به‌منظور مقایسه اثربخشی شیوه-های درمانی ریتالین، نروفیدبک و آموزش مدیریت والدین بر بهبود اختلال کمبود توجه/بیش فعالی و شاخص‌های تنیدگی والدینی انجام شده است. این پژوهش بر حسب هدف و مداخلات، از نوع پژوهش شبه‌تجربی با طرح پیش‌آزمون- پس‌آزمون سه گروهی بدون کنترل می‌باشد. جامعه آماری پژوهش، شامل کودکان مبتلا به اختلال بیش‌فعالی/نقص توجه (ADHD) ساکن شهر تهران می‌باشند. از بین مراجعه‌کنندگان به کلینیک تخصصی روان‌پزشکی کودک، سی کودک مبتلا به‌صورت تصادفی به‌عنوان نمونه انتخاب و بر اساس اهداف پژوهش در سه گروه درمان ریتالین، درمان نروفیدبک و کودکانی که والدین آن‌ها تحت آموزش مدیریت والدینی قرار گرفتند گماشته شدند؛ قبل و بعد از ارائه درمان توسط مقیاس درجه‌بندی کانرز (فرم 48 سؤالی والدین، CPRS-48) و شاخص تنیدگی والدینی(PSI) مورد ارزیابی و اطلاعات به‌دست آمده به‌وسیله آمار استنباطی و روش MANCOVA تجزیه و تحلیل شدند. یافته‌های پژوهش نشان می‌دهند که بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک تنها در دو مقیاس توجه و تمرکز و شاخص بیش‌فعالی آزمون کانرز کودکان ADHD تفاوت معنادار مشاهده گردید، به‌نحوی که درمان ریتالین اثربخش‌تر از آموزش مدیریت والدین بود و بین اثربخشی سه روش ریتالین، آموزش والدین و نروفیدبک در شاخص تکانش‌گری تفاوت معناداری مشاهده نگردید. هم‌چنین در خصوص اثربخشی سه شیوه درمانی بر بهبود شاخص تقویت‌گری و دلبستگی والدگری، آموزش مدیریت والدین و ریتالین نسبت به نروفیدبک اثربخشی بیشتری در شاخص تقویت‌گری داشتند و تفاوت معناداری بین اثربخشی سه گروه در شاخص دلبستگی والدگری مشاهده نگردید.
کلیدواژه‌ها
)