نوع مقاله : علمی - پژوهشی

نویسندگان

• رقیه موسوی ¹
• علیرضا مرادی ²
• سید اسماعیل مهدوی هرسینی ³

¹ دانشگاه شاهد

² تربیت معلم

³ دانشگاه شهید بهشتی

چکیده

پژوهش حاضر با هدف بررسی اثربخشی رویکرد خانواده‌درمانی ساختاری در کاهش تعارضات زناشویی و والدینی، افزایش رضایت زناشویی و بهبود عملکرد خانواده کودکان مبتلا به اختلال اضطراب جدایی انجام شد. جامعه پژوهش شامل خانواده‌های دارای اختلال عملکرد و فرزند مبتلا به اختلال اضطراب جدایی و نمونه شامل 38 خانواده با حداقل یک فرزند مبتلا به اختلال اضطراب جدایی با روش نمونه‌گیری در دسترس انتخاب شدند. از روش تحقیق شبه‌تجربی با پیش‌آزمون و پس‌آزمون با گروه کنترل و اندازه‌گیری مکرر استفاده شد. نمونه‌ها به دو گروه آزمایشی (خانواده‌های کم‌سواد و باسواد) و دو گروه کنترل با ترکیب مشابه (جمعاً 4 گروه) تقسیم شدند. خانواده‌های گروه‌های آزمایشی، با حضور کلیه اعضای خانواده، طی 9 جلسه در معرض مداخلات درمانی با طرح درمانی یکسان قرار گرفتند. شش هفته پس از آخرین جلسه درمان نیز در یک جلسه پی-گیری شرکت نمودند. برنامه مداخله‌ای از پیش طراحی شده به گروه‌های آزمایشی ارائه و نتایج اثرات مداخله با گروه کنترل در مراحل پیش‌آزمون، پس‌آزمون و پی‌گیری مورد مقایسه قرار گرفت. ابزارهای این پژوهش شامل مقیاس ارزیابی عملکرد خانواده، پرسشنامه رضامندی زناشویی انریچ و مصاحبه بالینی بود. از روش‌های آمار توصیفی (میانگین و انحراف استاندارد) و همچنین آمار استنباطی (تکرار سنجش و روش تعقیبی توکی) برای مقایسه میانگین‌ها استفاده شد. نتایج حاکی از اثربخشی خانواده‌درمانی ساختاری در تقویت رضایت زناشویی و بهبود عملکرد خانـواده در سطـح (001/0< p) بود. ولی تفاوت بین گروه‌های باسواد و کم‌سواد معنی-دار نبود.

کلیدواژه‌ها

• خانواده درمانی ساختاری
• رضایت زناشویی
• بهبود عملکرد خانواده