پژوهش حاضر به منظور بررسی تأثیر نوبت‌کاری بر رضامندی زناشویی پرستاران زن و متغیرهای پیش-بینی کننده رضایت زناشویی آنان اجرا گردید. روش پژوهش از نوع علّی ـ مقایسه‌ای است که نمونه آماری آن به‌طور مساوی از بین پرستاران شاغل در نوبت شب و پرستاران روزکار از 6 بیمارستان، شامل 2 بیمارستان دانشگاهی، 2 بیمارستان خصوصی و 2 بیمارستان نظامی، به روش نمونه‌‌گیری چند مرحله‌ای انتخاب شدند و رضامندی زناشویی 10 نفر از پرستاران شاغل در نوبت شب و 10 نفر از پرستاران شاغل در نوبت روز هر یک از بیمارستان‌ها شامل 120 پرستار زن با پرسشنامه 115 ماده‌ای «انریچ» مورد اندازه‌گیری قرار گرفت. داده‌های جمع‌آوری شده با روش‌های آماری t برای گروه‌های مستقل و تحلیل مسیر مورد بررسی قرار گرفت. نتایج نشان داد که در دو مؤلفه «روابط جنسی» و «نظارت مالی» در سطح معناداری 02/0 زنان پرستار شب‌کار به‌طور میانگین پایین‌تر هستند. نتایج نشان‌دهنده این است که افراد در گذار زمان با این پدیده منطبق شده‌اند و اکنون نوبت-کاری تأثیرات خود را در مواردی که نیاز بیشتری به نزدیکی فیزیکی همسران است، می‌گذارد. تحلیل مسیر نشان داد که نوبت‌کاری دارای اثر مستقیم با ضریب 09/0 و اثر غیرمستقیم از طریق «ارتباط» و تأثیر آن بر «رابطه جنسی» و «نظارت مالی» برابر با 08/0 است که در نتیجه اثرات مستقیم و غیرمستقیم نوبت‌کاری بر رضایت زناشویی 17/0 است. این نتایج لزوم بررسی آموزش نوبت‌کاران در زمینه روش‌های مدیریت زمان برکاهش تأثیرات منفی نوبت‌کاری را نشان می‌دهد.
)